Training Persoonlijke Effectiviteit bij 'Rijkssleutel'
Tijdens het uitwerken van een huiswerkopdracht met als vraag: 'Wat of waar liep jij in verleden tegenaan wat zou jij nooit meer willen meemaken.' Dit bracht de aanwezigen nogal in beroering een aantal mensen vonden deze vraag letterlijk te gevaarlijk. De begeleiders zouden niet de kennis hebben om mensen op te vangen en of te begeleiden op die momenten dat deelnemers deze begeleiding wel zouden willen of moeten hebben. Ook in mijn groep waren er mensen die vanuit het verleden begonnen te praten. De verhalen van twee groepsgenoten waren voor hen zelf niet meer traumatisch ze hadden de moed en de kracht om al het negatieve om te buigen naar een voor hen zeer positieve positie. Ook ik begon vanuit het verleden te praten een deelnemer vond mijn jeugd ervaringen dusdanig van aard dat hij respect kreeg voor mij oplossend vermogen. Dit nam voor mij niet weg dat ik wil weten: `Is mijn houding en gedrag in negatieve zin voortgekomen uit de negatieve belevingen in mijn jeugd?' Om deze vraag te delen direct binnen de groep zag ik niet zitten. Ik kon niet weten welke emoties erbij mij zouden opkomen. Daarom heb ik de bijdrijfsmaatschappelijk werker die mensen bij deze training begeleid wanneer de deelnemer hierzelf behoefte aan heeft dezelfde vraag voorgelgd als hierboven beschreven. Zijn conclusie was: Schrijf op wat jou ervaringen zijn met alles wat met jou te maken had, gezien vanaf je geboorte tot heden. Loop je ergens tegen aan wat voor jou aanleiding kan zijn om met mij in gesprek te gaan dan mag dat. Dit bracht mij in herinnering dat ik in 2003 eveneens in gesprek was met een bedrijfsmaatschappelijk werker. Aanleidng was toen mijn houding en gedrag in negatieve zin echter gerelateerd aan mijn functioneren was er geen aanleiding om in het verleden te gaan wroeten hoewel ik dezelfde vraag had gesteld namelijk `Is mijn houding en gedrag in negatieve zin voortgekomen uit de negatieve belevingen in mijn jeugd?' dat mijn gedrag verkeerd was, dat besefte ik toen, maar nu des te meer.
Schrijven wordt niks dus typen is wel zo fijn kan ik mijn eigen ervaringen nog eens nalezen. En deze delen met mede bloggers of andere geinteresseerden. Het zal niet elke dag zijn dat ik mijn ervaringen hier neer zet, maar wel eens per twee weken.
Synisme en zelfspot is mij niet vreemd dit kan ik maar met moeite uitschakelen. Uitgeschakeld vind ik schrijven niet leuk meer.
Waarschijnlijk werd er net na mijn geboorte druk gesproken: 'Tja, wat nu? Terug duwen, of houden?' Van enig besef of iets wat je bij blijft in het onderbewustzijn totaal geen besef, van negativiteit. Geboren te Rotterdam en al snel daarna verhuist naar Slikkerveer toen een wijk behorend bij gemeente Ridderkerk.
Als peuter weet ik dat ik op mijn drie wielertje heel wat rondjes gemaakt hebt. Daar kan Evert van Bentum nog een puntje aanzuigen. Niet dat ik deze rondjes nog volledig in het geheugen heb, maar zo af en toe wil mijn moeder wel eens wat ervaringen delen met mij en of met andere familie leden.
Ik als peuter deed niet veel anders dan veilige rondjes rijden rondom onze woning. Ongeveer in diezelfde tijd vroegen mijn ouders zich wel eens af waarom ik niet leuk meespeelde met de andere kinderen of ik het besef had om die vraag toen te beantwoorden weet ik niet uiteindelijk dezelfde verklaring. De stoep was veilig en breed genoeg om niet pardoes op de straat terecht te komen. De verklaring dat ik heel veel op mijn drie wielertje zat en niet veel met anderen kinderen optrok kwam later.
Uiteindelijk werd vast gesteld dat mijn gezichtsvermogen niet optimaal was. Ik weet me nog te herinneren dat ik in een ziekenhuis een bewegend beestje moest volgen. Zou best kunnen dat ik op de vraag: 'beweegt het nu links of rechts van balk' gezegd heb welke balk of dat ik in zwijgen bleef hangen. In ieder geval kwam de arts al snel tot de conclusie dat er met mijn ogen iets niet goed was, is. Er werd een een lui oog geconstateerd. Kan erfelijk zijn, dit was bij mij het geval. Het andere oog was niet optimaal maar van voldoende kwaliteit om oud mee te worden. Maar een bril moest. Om te pogen het luie oog aan het bewegen te krijgen werd het glas van mijn goede oog met pleister afgeplakt. Hoelang ik hiermee gelopen heb weet ik niet. Resultaat was uiteindelijk nihil.
Conclusie 1 wordt voor mij: Door een minder goed gezichtsvermogen achterstand in ontwikkeling spelen is leuk en leerzaam en neem je voor lange tijd mee.
Conclusie 2 wordt voor mij: Gezien dat dit ongeveer 34 jaar geleden gebeurd is en technieken nog lang niet zover waren als nu moet je het gegeven als een feit ervaren.
Lagere school en daar buiten
Mooie jongen moet ik geweest zijn, 1 glas afgeplakt, het andere goed zichtbaar en duidelijk herkenbaar. De techniek zoals ze die nu kennen om glazen dunnner en dunner te slijpen zonder af te doen op de goede kwaliteit, was toen nog lang niet in beeld. Mijn beeld was gepest worden mede door deze vorm van handicap. Doordat ik maar door 1 oog mocht kijken wat ook nog eens de meest slechte was, is. Kwam ik erg onhandig over, stootte van alles en nog wat om. Inschenken van vloeistoffen, ging vaak mis geen afstand kunnen inschatten, en geen diepte zien. Dit bijelkaar opgeteld maakt het voor andere kinderen aantrekkelijk of aanstekelijk om te gaan pesten. Dit gebeurde dan ook in hoge mate. Wat ik niet meer weet of ik degene was die het aan mijn ouders overbracht, of iemand van juf of meester. Wat mijn moeder nog wel eens aanhaald is het feit dat ik nooit van me afbeet, of sloeg. Tot op zeker moment dat ik tegenover onze woning opnieuw gepest werd door Coen en ? Jurgen kwamop het 'feest af' zijn woning was tegenover onze woning gelegen. Wat er precies in mijn omging of los kwam is nog steeds een vraag voor mij. Maar ik gaf een gewedige trap tegen zijn schenen, hij droop onmiddelijk af, hinkend wel te verstaan. Na deze uithaal keek om me heen, en zag me moeder blij en opgetogen voor het raam staan "Hans kan toch van zich afbijten"
krijgt een vervolg.
