Gabriel Marquez

De schrijver Gabriel Marquez heeft zich wegens gezondheidsredenen (lymfeklierkanker) teruggetrokken uit het openbare leven.
De ziekte eist steeds meer zijn tol.

Marquez heeft een afscheidsbrief gestuurd aan zijn vrienden. En dankzij internet is deze brief verspreid.
Deze korte tekst, door een van de meest briljante Zuid Amerikanen van de laatste tijd geschreven, is werkelijk ontroerend en zeer lezenswaardig.

***

Als God een ogenblik zou vergeten dat ik een speelbal ben en hij zou me een stukje leven schenken, zou ik er zoveel mogelijk van genieten.

Mogelijk heb ik niet alles gezegd wat ik dacht, maar een ding is zeker, ik heb wel alles gedacht wat ik heb gezegd.

Ken waarde toe aan de dingen, niet voor wat ze waard zijn, maar voor wat ze betekenen.

Slaap weinig, droom veel, voor elke minuut met gesloten ogen verlies je 60 seconden licht. Ga vooruit wanneer de anderen halthouden, ontwaak wanneer de anderen slapen.

Als God me nog een beetje leven zou gunnen, zou ik me eenvoudig kleden,veel van de zon genieten, en onbedekt blijven, niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn geest.

Mensen zou ik tonen hoe ze er naast zitten als ze denken dat wanneer ze, als ze ouder worden, niet meer verliefd kunnen worden, terwijl ze juist ouder worden door niet meer verliefd te worden.

Een kind zou ik vleugels geven, maar hij moet wel zelf leren vliegen.

De ouderen leren we dat de dood niet met de ouderdom komt, maar met de vergetelheid.

Zoveel dingen heb ik van jullie, mensen, geleerd ik heb geleerd dat iedereen op de top van de berg wil zijn, terwijl het werkelijke geluk te vinden is in hoe je de steile helling beklimt.

Ik heb geleerd dat wanneer een pasgeborene met zijn vuistje voor de eerste keer een vinger van zijn vader aanraakt, hij hem voor altijd gevangen heeft.

Ik heb geleerd dat een mens alleen het recht heeft op een ander neer te kijken om hem de hand te reiken om op te staan.

Er zijn zoveel dingen die ik nog van jullie had kunnen leren, maar die nergens meer voor zullen dienen, want zodra ik me wegstop in deze koffer, zal ik jammer genoeg overleden zijn.

Zeg altijd wat je voelt, en doe wat je denkt.

Als ik zou weten dat vandaag de laatste dag zou zijn dat ik je slapend zou zien, zou ik je stevig omhelzen en tot de Heer bidden dat hij over je ziel waakt.

Als ik zou weten dat dit de laatste minuten zijn dat ik je zie, zou ik tegen je zeggen ik hou van je, in plaats van domweg te veronderstellen dat je dat toch wel weet.

Altijd is er een morgen in het leven die ons een nieuwe kans geeft om de dingen goed te doen, maar als ik me vergis en vandaag is de laatste dag die ons rest, zou ik je willen zeggen hoeveel ik van je hou, en dat ik je nooit zal vergeten.

Voor niemand, jong of oud, is morgen zeker. Vandaag kan de laatste keer zijn dat je je geliefden ziet. Wacht niet langer, doe het nu, want als morgen nooit meer komt, betreur je zeker de dag dat je niet de tijd hebt genomen voor een glimlach, een omhelzing of een kus omdat je te druk was met een wens in vervulling te laten gaan. Koester hen die je liefhebt, zeg hen duidelijk hoezeer je ze nodig hebt, hou van ze en behandel ze goed.

Neem tijd om te zeggen excuus, pardon, dankje wel en alle woorden van genegenheid die je kent.

Je zal niet herinnerd worden voor je geheime gedachten. Bidt voor kracht en wijsheid om ze te uiten. Toon aan je vrienden en geliefden hoe belangrijk ze voor je zijn.

Stuur deze brief aan wie je wilt.

Als je het vandaag niet doet, zal morgen hetzelfde zijn als gisteren. Als je het nooit doet doet het er ook niet toe. Het moment is nu.

Stand van zaken

Of ik nog volledig op de geplande route zit is voor mij niet tebeantwoorden. Thuis is na pieken en dalen op dit moment en voor de toekomstalles prima. De vakantie in Italië, [Dolomieten, plaats Lago di Misurina, deze plaats kent geen huizen, alleen restaurants, hotels en souvenirshops], heeft daar positief in bijgedragen. De temperatuur was niet hogerdan een graad of 23. Voor Ank en voor mij is dat voldoende. Zo konden wijvolop wandelingen verrichten, en fietsen. Wandelen deden we iedere dagafwisselend van een uurtje of twee, drie tot één extreme van 7 uur. Tegelijk met de wandelingen in de bergen praatje en geef je elkaarvertrouwen, zo voelt het aan, en hoeft niet nadrukkelijk uitgesproken teworden. Fietsen hebben we ander halve dag gedaan, de eerste dag kreeg demountainbike van Ank problemen met de ketting. We kregen het volledige huurbedrag terug. De tweede dag de volledige dag gefietst en een bijzondermooie tocht gemaakt. Op ongeveer 7 kilometer voor de plaats waar we de fiets gehuurd hadden elkaar kwijt geraakt. Ank dacht dat ze op een strategisch punt stond waar ik weer terug zou moeten komen. Helaas daar ben ik niet gekomen, en door gefietst naar de plaats van vertrek. Ik in de veronderstelling dat Ank dat eveneens zou doen. We waren beide in paniekstemming terecht gekomen, daar we elk twee uur aan het wachten waren. Hetweerzien maakte alles weer goed. Nog nooit zo'n brok in mijn keel gehad, Ank had een betraand gezicht.

Op 26 september krijg ik een gesprek met Ineke Helmich, zij begeleidt mijin de persoonlijke effectiviteit sfeer. In deze gesprekken moet tot uitdrukking komen wat mijn sterke en minder sterke kanten zijn. Deze gesprekken zijn confronterend en diep gaand. Bang ben ik daar niet voor. Deze gesprekken duren ongeveer 4 uur per sessie. Zoals nu gepland hebik vier van deze sessies op het programma staan. Hierin zitten tevens(huis)werkopdrachten.

Op loopbaan perspectief heb ik maandag morgen, 19 september 2005 in Apeldoorn een -- oriënterend -- gesprek bij B/CICT met een HRM'r B/CICT kent momenteel veel vacatures en automatisering heeft altijd mijninteresse, daarom ben ik 4 jaar aanspreekpunt automatisering geweest opwerkvloer niveau, en gaf mensen les is kantoor applicaties, bij ons inRotterdam OGF/IM medewerker genoemd. Het is een oriënterend gesprek daarB/ICT een grote verscheidenheid aan vacatures heeft tevens kent B/CICTzoveel aan verscheidenheid van project basis, tot volledige bouwer testervan software. Mijn is gelezen, men zag *geen* aanknopingspunten om mij direct ergens voor in te zetten. Alleen telefonisch contact en e-mail hebben niet altijd mijn voorkeur, zien, zegt soms meer, en verheldert. Ik kan na dit gesprek meer zeggen. Gelezen in Belastingwerk dat er vacature was voor cummunicatiemedewerker ook bij B/CICT hierop heb ikgereageerd, mijn CV ligt in de stapel beloofd is in ieder geval mij in kennis te stellen over de uitkomst van mijn belangstelling voor deze vacature. hoopte dat ik morgen daar ook een oriënterend gesprek over tehebben, helaas dit kon agenda technisch niet doorgaan.

HCCNET!

Lid worden van iets van HCC weet zeker dat dit nooit meer zal gebeuren.

HCCNET! zal worden overgenomen door Internet Service Provider xs4all. Nu hoop ik dat xs4all ook de administratie overneemt en deze op een goede kwalitatieve manier aanpakt. Naar een zeer grote waarschijnlijkheid liggen erop de diverse bureaus nog brieven, waar de afzender nog in afwachting van antwoord is. Zijn er geen brieven aangetroffen die nog beantwoord moeten worden zijn deze op een professionele wijze vernietigd. Papieren brieven vinden de medewerkers van HCCNET! Ballast of zij zijn onbekend met het openen van de enveloppen. Medewerkers vinden dat vragen alleen via e-mail ingezonden moeten worden, op zich kan ik daar mee leven, maar vermeldt dit dan op je website zoals "Beste relatie wij zijn niet gesteld op brieven die per reguliere post bij ons binnen komen, deze zal door ons niet beantwoord worden, en slechts bij binnenkomst door de papierversnipperaar gelezen worden". Kennelijk is de communicatie onderling bij de medewerkers administratie slecht, mogelijk mag er niet gesproken worden, en zijn zij met handen en voeten gebonden aan hun interne e-mail programma. Bij de beantwoording van e-mail berichten die door relaties verzonden zijn is het niet vreemd dat het antwoord onbevredigend is. Na herhaaldelijk aandringen kreeg ik bericht hoe de vork in de steel zit.

Na afmelden van HCC magazine computer totaal was ik in de veronderstelling dat ik tevens mijn Internet verbinding ISDN had opgezegd. Dit was in 2003. In juli van dit jaar werd er automatisch een bedrag afgeschreven voor een vol jaar inbel abonnement. Ik heb vriendelijk verzocht om voor restitutie in aanmerking te komen. Voor restitutie kom ik niet aanmerking daar ik had moeten weten dat inbel abonnement en magazine gescheiden dienen te worden opgezegd. Zoals hierboven geschreven werd alleen op e-mail berichten gereageerd, op de brieven met als bewijs dat ik in de veronderstelling was met 1 brief beide tegelijk te beëindigen werd nooit op gereageerd. Zodoende kreeg ik ook geen papieren bevestiging dat ik nu verlost ben van beide abonnementen. Moest het maar koud met een e-mailtje doen. Zo jammer, en niet professioneel. Zo dat ben ik kwijt nu nog even het rode kaartje op de bus. En gaan over tot de orde van de dag. Schrijven over mijn persoonlijke effectiviteit, toekomst perspectief.