In het kader van mijn persoonlijke effectiviteits training (verder PE) maak ik huiswerk opdrachten. Het positieve wat ik mag ondervinden is door mij geschreven en besproken. Als vervolg hierop beschrijf ik nu het negatieve van bepaalde gebeurtenissen of situaties en wat deze met mij doen (emotie) en deze worden eveneens besproken niet meer volgens vast gestelde data, maar naar behoefte.
"IK BESCHRIJF PER DAG EEN SITUATIE OF GEBEURTENIS ZOWEL WERK ALS
PRIVé WAARIN AFWIJZING EN MINDERWAARDIGHEID ELKAAR ONTMOETEN".
Omschrijving Gebeurtenis:
Collega en ik gingen rond 11.30 uur van hoofdkantoor naar werkpunt ECT terrein Container Terminal, uitgaande poort. Einde dienst 15.30 uur. Collega en ik gingen ervan uit dat zonder tegenbericht onze aflos er rondom 15.00 uur er zou zijn. Deze afspraak is vastgelegd tijdens een werkoverleg. Tegen 15.20 uur werd er gebeld door een collega dat we zelf terug konden komen.Geen verdere communicatie of informatie werd gegeven. Collega en ik hebben gewacht tot ongeveer 15.25 uur en zijn teruggekeerd naar het hoofdkantoor. Onderweg sprak collega: "Altijd dezelfde die niet naar buiten willen, morgen ga met onze teamleider over deze gebeurtenis praten". Ik "Ik zeg niets tegen onze teamleider, en ook niet tegen deze collega's". Collega "Ik ga er wel wat van zeggen".
Kort: Eerder gemaakte afspraak kwam men niet na. Ikzelf zou zwijgen.
Gevoel: op dat moment minder plezierig zonder er echt een emotie aan tekunnen verbinden.
Terug op hoofdkantoor / afdeling hadden 4 collega's avonddienst aanvang 14.45 uur/15.00 uur. De collega waamee ik op pad was geweest klonk enigszins boos terwijl hij zei:
"Er zijn afspraken om elkaar af te lossen bij dienstwisseling". Antwoord van 1 "Mits, daarkwam verder geen antwoord of reactie op. De collega waamee ik op pad was geweest "kan er dan-niet- 1 collega komen"? Ook nu weer stilte. 1 luisterde maar gaf geen geluid, 1 collega, zijn beeldscherm is heilig, en iets wat zich heilig voelt hoeft niets te zeggen, en deze collega was nu één met zijn beeldscherm. 1 was de enige met een goed excuus om niet te luisteren, deze was aan de telefoon aan de werktafel.
Kort: Ik hield woord "zei niets".
Gevoel: minder plezierig, wel drang om eriets over te zeggen maar dus niet gedaan.
Emotie: teleurstelling in collega's. En in mezelf enigszins, in de auto nagedacht en tot dit besluit gekomen.
Vragen als huiswerk voor mezelf:
Waar was ik? Op de werkvloer.
Met wie? Zie omschrijving hierboven.
Wanneer? 09-11-05 van 06.20 uur tot 15.40 uur
Wat gebeurde er? Zie omschrijving hierboven.
Wat dacht ik? Zal ik nu we met ze alle bij elkaar zijn
de discussie aangaan, was die niet
meteen aan de orde, dan zou die
zekervolgen.
Het bleef stil. Vond het uiteindelijk jammer.
Wat voelde ik? Teleurstelling, zowel in mede collega's als in
mezelf.
Wat deed ik? Luisteren en kijken.
Hoe reageerden
de anderen? Op de werkvloer reageerde 1 met geluid,de rest
door juist niet met geluid te reageren, was hun
reactie voor mij eigenlijk nog erger liever had
ik "Hey heilige,mag ik een mondelinge reactie van
je, geldt ook voor 1 andere, maar aan die schijn
ik me op dat moment minder aan te ergeren.
Wat dacht ik
toen? Toen kon ik het niet goed omschrijven of
beschrijven.
Wat voelde ik
toen? Stukje machteloosheid, je probeert oog kontact te
krijgen wat volledig genegeerd wordt. Spreken
wordt dan automatisch ook niets.
Wat dacht ik
toen? "Ga maar naar huis, morgen vrij". Nu schrijvende
kom ik er misschien nog bij de desbetreffende
collega's op terug. In iedergeval
bespreek ik dit met de collega waarmee ik
vrijdag / zaterdagnachtdienst heb.
