Gedicht van Kim / 22 december 2005

Kim, Bedankt Voor Dit Gedicht,


WAAR DE VREDE BEGINT...

Wijs mij de weg naar de vrede van mensen; nergens te vinden; gevlucht in de tijd.
Enkel sporen van zoeken, van stille verlangenslopen steeds dood in de werkelijkheid.
Geef mij 'n hart, dat klopt voor 'n ander. Toon mij de liefde, die alles overwint.
Want... mensen, zij dwalen; op zoek naar elkaar en vergeten dan weer, hoe de vrede begint...

Waar is de ster, die ons leidt door 't donker. Licht, dat te dikwijls vervaagt in de tijd.
Enkel hoop en vertrouwen, die telkens herleven, trekken hun spoor door de werkelijkheid.
Leer mij 't geluk van geven en nemen. Breng mij tot waar deze ster zich nu bevindt.

Want... mensen, zij zoeken 't licht in elkaar en vergeten, dat dit in henzelf steeds begint...

Zie hier 'n kind; zelf zo oud als de wereld. Geen weet van eeuwen; verlost van de tijd.
Enkel liefde en vreugde zou 't ons willen geven. Spoorloos en dan: pure werkelijkheid.
Kijk naar z'n ogen, met louter de vraag of ieder van ons ooit zichzelf overwint.
want... mensen, zij komen toch eens tot elkaar en vergeten nooit meer, waar de vrede begint...